Φαντάζομαι πως πολλοί από εσάς πιστεύατε ότι δε θα ξαναδιαβάσετε κάτι από τη στήλη “Let the dice roll” για φέτος. Δε σας αδικώ. Κάτι τα φεστιβάλ στη γενέτειρά μου Θεσσαλονίκη (το Fantasmagoria και το Comic Con), λίγο η εξεταστική (ευτυχώς τελείωσε), ε, δε θέλει και πολύ για να μην προλαβαίνει κανείς να γράψει για το αγαπημένο του χόμπι. Καθώς όμως, όπως ελπίζω να έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, είμαι πάνω από όλα συνεπής σε ό,τι λέω (τόσο στη ζωή μου όσο και στα RPGs) δε γίνεται να τελειώσει έτσι άδοξα το -σχεδόν- εβδομαδιαίο ραντεβού μας χωρίς να σας εξομολογηθώ το μεγάλο μου κόλλημα, τη βαθιά ριζωμένη εμμονή ή αν προτιμάτε προκατάληψη που διατρέχει τα άρθρα μου. Όχι πως δεν το ξέρετε, αλλά σας χρωστάω μια εξήγηση, το έχω υποσχεθεί άλλωστε κατά το παρελθόν. Ναι, καλά καταλάβατε. Ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεδιπλώσω τα εσώψυχά μου και να προσπαθήσω να σας εξηγήσω (χωρίς καμία πρόθεση να πείσω κανέναν) γιατί μισώ τόσο πολύ τους βάρδους! Νιώθετε έτοιμοι να το παίξετε ο ψυχοθεραπευτής μου;

Εφηβικά βιώματα

Όπως και πολλοί άλλοι που ασχολούνται με το ευγενές άθλημα που φέρει το ακρωνύμιο DnD, έτσι κι εγώ ξεκίνησα κάποια στιγμή στην εφηβεία μου, όταν διάβαζα Tolkien και άκουγα Blind Guardian. Αγαπημένο τραγούδι των τελευταίων, με το οποίο μάλιστα κοίμιζα τα παιδιά μου όταν ήταν πιο μικρά, είναι φυσικά το The Bard’s Song. Οι στίχοι του ρεφρέν λένε “no one will ever know our names, but the bards’ songs will remain”. Αυτές οι λίγες λέξεις έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό και την καρδιά μου και αποτελούν τη βασική αιτία της απέχθειας που νιώθω για το συγκεκριμένο class. Όλοι μα όλοι οι βάρδοι με τους οποίους έχω παίξει μαζί (ως παίκτης, ως DM δε με πειράζουν) είναι εγωιστές, υπερφίαλοι, ψώνια, ισχυρογνώμονες, μη άξιοι εμπιστοσύνης, από τους πρώτους που θα το βάλουν στα πόδια μόλις η μάχη στραβώσει -εάν μπήκαν στον κόπο να συμμετέχουν ενεργά σε αυτή από την αρχή, και γενικά χαρακτηρίζονται από ακατάσχετη φλυαρία και ελάχιστη ουσιαστική δράση. Όπως λέει και ο σοφός λαός, όλο μέλι μέλι και από τηγανίτα τίποτα.

Ο αφανής ήρωας

Προσωπικά, μιλώντας κυρίως ως φανατικός αναγνώστης της Λογοτεχνίας του Φανταστικού, πάντοτε θεωρούσα τους βάρδους ως δευτερεύοντες χαρακτήρες, ποτέ σαν πρωταγωνιστές. Είναι αυτοί που βοηθούν τον πρωταγωνιστή να πετύχει τον σκοπό του, δρώντας κυρίως παρασκηνιακά, υμνώντας τις αρετές του και τα ανδραγαθήματά του ή εκπαιδεύοντάς τον στους καλούς τρόπους ώστε να κατορθώσει να ρίξει στην αγκαλιά του (ή στο κρεβάτι του, μεγάλα παιδιά είμαστε) την ψηλομύτα, κακομαθημένη αλλά φυσικά πανέμορφη πριγκίπισσα. Αυτή είναι η εικόνα που έχω πλάσει με τον νου μου (ίσως αφελώς αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι` αυτό τώρα), κι έτσι θεωρώ τον βάρδο ως σύμβουλο, διασκεδαστή, διαμεσολαβητή και χρονικογράφο, και σε καμία περίπτωση ως τον αρχηγό του party, το κέντρο του σύμπαντος ή αυτόν που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά λόγω της πολυπραγμοσύνης του. Όπως είχα πει χαρακτηριστικά σε έναν φίλο μου πριν από αρκετά χρόνια, την εποχή της 3ης έκδοσης, “κάνει λίγο από όλα, αλλά τίποτε καλά”. Σίγουρα σκληρό, αδιαμφισβήτητα υποκειμενικό, αλλά έτσι δεν είναι οι προκαταλήψεις και οι εμμονές;

Ο βάρδος στην 5η έκδοση

Όλως παραδόξως, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το όλο στήσιμο του class. Εντάξει, υπερβάλω. Εννοώ πως, όπως και όλα τα υπόλοιπα, έχει τη χρησιμότητά του στη μάχη. Τονίζω τη μάχη γιατί α) θεωρώ πως είναι το μισό παιχνίδι (είμαι λιγάκι power player ή min/maxer που λέει και ο DM μου, το παραδέχομαι, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ session χωρίς μάχη, εκτός κι αν έχει πολλά puzzles, riddles κτλ), και β) γιατί πιστεύω πως το κομμάτι του social interaction έχει να κάνει περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία του παίκτη κι όχι αποκλειστικά με τα skills του χαρακτήρα. Η βασικότερη ένστασή μου εντοπίζεται στο ανεκδιήγητο κατ` εμέ γεγονός πως στη spell list του βρίσκεται το raise dead, αλλά επειδή τα έχουμε πει αυτά, δε θα επεκταθώ περαιτέρω. Γιατί είναι χρήσιμος, λοιπόν; Γιατί είναι τρομερά versatile ως class, καθιστώντας τον έτσι ένα από τα καλύτερα support, ΕΑΝ φυσικά το συνειδητοποιήσει ποτέ αυτό ο παίκτης που τον ενσαρκώνει! Το cutting words είναι ύπουλο και ενδεχομένως σωτήριο, το vicious mockery αρκετά δυνατό και οπωσδήποτε χρήσιμο κυρίως για το disadvantage, ακόμα και το απλό το bardic inspiration το θεωρώ μεγάλο ατού εάν παιχτεί την κατάλληλη στιγμή. Από κει και πέρα, οι ικανότητές του βάρδου σε ό,τι αφορά το crowd control παραμένουν σε άκρως ικανοποιητικό επίπεδο, ενώ με το κατάλληλο path και συνδυασμό feats μπορεί να ανταπεξέλθει μια χαρά ακόμα και σε μάχη με όπλα.

Ίδιον κόλλημα

Αλήθεια σας λέω, τα πιστεύω όλα όσα διαβάσατε πιο πάνω. Το πρόβλημα είναι πως εγώ, λόγω προσωπικών εμπειριών, δεν έχω κατορθώσει να παίξω/συνεργαστώ με κάποιον βάρδο και να το ευχαριστηθώ. Δεν έχω πρόβλημα με όλους όσοι γουστάρουν το roleplay κομμάτι του χαρακτήρα τους και το ζούνε στο έπακρο, ακόμα κι αν λιγάκι ζαλίζουν τους υπόλοιπους με την πάρλα τους. Εκεί που δυσανασχετώ είναι όταν σχεδόν κάθε encounter ξεκινά με τον βάρδο να κάνει τον εαυτό του αόρατο και μετά απλώς να κόβει άσκοπες βόλτες σε όλο το battlefield (true story). Και για να είμαι ακριβοδίκαιος, οφείλω να παραδεχτώ πως μία από τις πιο δύσκολες μάχες της περιπέτειας (Out of the Abyss) που παίζουμε επί του παρόντος, όντως κερδήθηκε χάρη στον βάρδο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, μια μάχη σε ένα campaign που κρατά εδώ και 2,5 χρόνια, ε, το λες και σταγόνα στον ωκεανό!

Ο βάρδος ο σωστός, ο πρόστυχος!

Και κάπου εδώ, η στήλη Let the dice roll μετά από 9 περίπου μήνες έφτασε στο τέλος(;) της. Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί πραγματικά δεν είμαι σίγουρος πως δε θα ξανασχοληθώ με τα RPGs μέσω του nycto. Κι επειδή δεν έχω την παραμικρή ιδέα περί τίνος θέματος να γράψω του χρόνου, οι προτάσεις σας ευπρόσδεκτες. Ελπίζω να μην έθιξα κανέναν με όσα έχω αναφέρει κατά καιρούς, δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Το DnD είναι ένα παιχνίδι και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Μια εναλλακτική, ελαφρώς σεξιστική, πρόταση για female βάρδο…

Αυτά για σήμερα (φέτος;). Περισσότερα την επόμενη φορά, όποτε κι αν είναι αυτή.

Μέχρι τότε, είθε η Tymora να σας χαμογελά κι αν συναντήσετε κάποιον χρήσιμο βάρδο στις περιπλανήσεις σας, παρακαλώ να μου τον φέρετε. Δεν πιστεύω σε αυτούς.