Φαντάζομαι πως πολλοί από εσάς πιστεύατε ότι δε θα ξαναδιαβάσετε κάτι από τη στήλη “Let the dice roll” για φέτος. Δε σας αδικώ. Κάτι τα φεστιβάλ στη γενέτειρά μου Θεσσαλονίκη (το Fantasmagoria και το Comic Con), λίγο η εξεταστική (ευτυχώς τελείωσε), ε, δε θέλει και πολύ για να μην προλαβαίνει κανείς να γράψει για το αγαπημένο του χόμπι. Καθώς όμως, όπως ελπίζω να έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, είμαι πάνω από όλα συνεπής σε ό,τι λέω (τόσο στη ζωή μου όσο και στα RPGs) δε γίνεται να τελειώσει έτσι άδοξα το -σχεδόν- εβδομαδιαίο ραντεβού μας χωρίς να σας εξομολογηθώ το μεγάλο μου κόλλημα, τη βαθιά ριζωμένη εμμονή ή αν προτιμάτε προκατάληψη που διατρέχει τα άρθρα μου. Όχι πως δεν το ξέρετε, αλλά σας χρωστάω μια εξήγηση, το έχω υποσχεθεί άλλωστε κατά το παρελθόν. Ναι, καλά καταλάβατε. Ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεδιπλώσω τα εσώψυχά μου και να προσπαθήσω να σας εξηγήσω (χωρίς καμία πρόθεση να πείσω κανέναν) γιατί μισώ τόσο πολύ τους βάρδους! Νιώθετε έτοιμοι να το παίξετε ο ψυχοθεραπευτής μου;
Εφηβικά βιώματα
Ο αφανής ήρωας
Ο βάρδος στην 5η έκδοση
Ίδιον κόλλημα
Αλήθεια σας λέω, τα πιστεύω όλα όσα διαβάσατε πιο πάνω. Το πρόβλημα είναι πως εγώ, λόγω προσωπικών εμπειριών, δεν έχω κατορθώσει να παίξω/συνεργαστώ με κάποιον βάρδο και να το ευχαριστηθώ. Δεν έχω πρόβλημα με όλους όσοι γουστάρουν το roleplay κομμάτι του χαρακτήρα τους και το ζούνε στο έπακρο, ακόμα κι αν λιγάκι ζαλίζουν τους υπόλοιπους με την πάρλα τους. Εκεί που δυσανασχετώ είναι όταν σχεδόν κάθε encounter ξεκινά με τον βάρδο να κάνει τον εαυτό του αόρατο και μετά απλώς να κόβει άσκοπες βόλτες σε όλο το battlefield (true story). Και για να είμαι ακριβοδίκαιος, οφείλω να παραδεχτώ πως μία από τις πιο δύσκολες μάχες της περιπέτειας (Out of the Abyss) που παίζουμε επί του παρόντος, όντως κερδήθηκε χάρη στον βάρδο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, μια μάχη σε ένα campaign που κρατά εδώ και 2,5 χρόνια, ε, το λες και σταγόνα στον ωκεανό!
Και κάπου εδώ, η στήλη Let the dice roll μετά από 9 περίπου μήνες έφτασε στο τέλος(;) της. Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί πραγματικά δεν είμαι σίγουρος πως δε θα ξανασχοληθώ με τα RPGs μέσω του nycto. Κι επειδή δεν έχω την παραμικρή ιδέα περί τίνος θέματος να γράψω του χρόνου, οι προτάσεις σας ευπρόσδεκτες. Ελπίζω να μην έθιξα κανέναν με όσα έχω αναφέρει κατά καιρούς, δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Το DnD είναι ένα παιχνίδι και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Αυτά για σήμερα (φέτος;). Περισσότερα την επόμενη φορά, όποτε κι αν είναι αυτή.
Μέχρι τότε, είθε η Tymora να σας χαμογελά κι αν συναντήσετε κάποιον χρήσιμο βάρδο στις περιπλανήσεις σας, παρακαλώ να μου τον φέρετε. Δεν πιστεύω σε αυτούς.