Είναι, ίσως, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά ονόματα στην ιστορία των horror games και μάλιστα με merchandise επέκταση στη μεγάλη οθόνη και συναρπαστικό πλήθος θαυμαστών. Με τη σκοτεινή ατμόσφαιρά του, την καλοστημένη του πλοκή και το δημιουργικό του φωτισμό κατάφερε να καθηλώσει (και να τρομάξει πέραν αμφιβολίας) το κοινό του. Ο λόγος, φυσικά, για το Silent Hill της Konami.
H Konami αποφάσισε το Φεβρουάριο του 1999 να δώσει μια απάντηση στο, ήδη δημοφιλέστατο, Resident Evil της Capcom, το οποίο είχε ήδη στη διάθεση του 3 χρόνια για να εντυπωσιάσει το προσφιλές στο horror genre πλήθος. Αποτέλεσμα, η δημιουργία του Silent Hill και η αρχή μιας αρκετά δυνατής πορείας. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε για Playstation και επρόκειτο σίγουρα για γενναία προσπάθεια, η οποία ακόμη και σήμερα διατηρεί ιδιαίτερα υψηλές βαθμολογίες. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στον παράξενο κόσμο του…
Η ιστορία μας ξεκινά με τον Harry Mason και την κόρη του Cheryl να κατευθύνονται προς ένα θέρετρο σε μια μικρή πόλη προς τη δύση. Ξαφνικά, ο Harry βλέπει τη σκοτεινή φιγούρα ενός κοριτσιού στο δρόμο και με απότομες κινήσεις στρίβει για να την αποφύγει, μπλέκοντας και τους δύο τους σε ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα. Αφού συνέλθει, ο Harry συνειδητοποιεί ότι το αυτοκίνητο έχει διαλυθεί και η Cheryl λείπει. Η πόλη φαίνεται να είναι ερειπωμένη… και το πιο παράξενο είναι πως φαίνεται να χιονίζει στα μέσα του καλοκαιριού. Το παιχνίδι ακολουθεί το Harry από εκείνο το σημείο στην αναζήτηση της κόρης του και στην εξερεύνηση των μυστηρίων (και του όλο και πιο ανησυχητικού παρελθόντος) της πόλης…
Το παιχνίδι έχει κατά κύριο λόγο adventure στοιχεία, με κάποια όμορφα ίχνη action, και δίνει έμφαση στην εξέλιξη των χαρακτήρων και της πλοκής. Ο τρόπος χειρισμού είναι σχετικά απλός, αν και πολλές φορές αρκετά κουραστικός. Όσο για το interface του, υπάρχουν πολλά και όμορφα στοιχεία που βοηθούν στην πιο ξεχωριστή εμπειρία του παίκτη: το οπτικό πεδίο είναι περιορισμένο σε μια μικρή πηγή φωτός, αφήνοντας το τριγύρω αδιαπέραστο σκοτάδι να γεννά τρόμους και να εξάπτει τη φαντασία. Σε αυτό βοηθούν και τα ηχητικά εφέ τα οποία στήνουν μια ατμόσφαιρα γεμάτη σκοτάδι και τρέλα που πρέπει να εξερευνήσεις, αλλά πραγματικά δε θες… Πολλά από όσα ο χαρακτήρας αντιμετωπίζει αλλάζουν, αφήνοντας ένα ενδιαφέρον κενό ανάμεσα στην αντίληψη και την πραγματικότητα – φασματικοί διάδρομοι, παράξενα τέρατα και διαβολικές παραισθήσεις κάνουν το χειριστή να αμφιβάλλει για το περιβάλλον του όσο και ο Harry.
Το πλέον εντυπωσιακό είναι και αυτό που διαφοροποιεί το Silent Hill από τους περισσότερους προκατόχους του: η ευκολία της ταύτισης του παίκτη με τον πρωταγωνιστή. Το παιχνίδι είναι φανερά λιγότερο action-oriented, με μεγαλύτερη έμφαση στο μυστήριο και τον πιο διακριτικό τρόπο προσέγγισης του horror, κάτι που φαίνεται σε κάθε βήμα. Ο Harry είναι, από πολλές απόψεις, ένας φυσιολογικός άνθρωπος, έχει κακό σημάδι, τα χέρια του τρέμουν και αν και τρέχει αρκετά γρήγορα, δεν το λες υπεράνθρωπο, αφήνοντας έτσι τα τέρατα μόνο μια ανάσα πιο πίσω του. Με αυτό τον πρωταγωνιστή λοιπόν, το άγχος και η αγωνία είναι πολύ μεγαλύτερα και ο παίκτης μπαίνει πολ
ύ ευκολότερα στη ψυχολογία που τον θέλει το παιχνίδι. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω είναι παραπάνω από αρκετός για να καθηλώσει τους λάτρεις του είδους και να κάνει το παιχνίδι αξέχαστο.
Το παιχνίδι απέκτησε και συνέχειες και ακολούθησε και video adaptation… αν και όχι απαραίτητα με την ίδια επιτυχία ή απήχηση. Ωστόσο, η επιρροή που ασκεί στους φαν της κουλτούρας τρόμου δεν έχει αφήσει ανέγγιχτη και την Ελλάδα και μόλις πρόσφατα, στις 5 Φεβρουαρίου, είχαμε μάλιστα και ένα ιδιαίτερα πετυχημένο event βασισμένο στο Silent Hill.
Το The Silent Hill Experience είναι μια αξιόλογη προσπάθεια, η οποία διεξήχθη στις 5 Φεβρουαρίου στη Death Disco και περιλάμβανε δημιουργικούς τρόπους διασκέδασης, όπως live show με μουσική του Silent Hill, cosplay και προβολή clips από το παιχνίδι, ενώ την “παράσταση” έκλεψε το θεατρικό κομμάτι του event.
Τα κοστούμια ήταν καλοδουλεμένα, η μουσική και η ατμόσφαιρα άξια του happening και η προσπάθεια στη διοργάνωση του ήταν φανερή. Συνιστάται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις του είδους, καθώς και για όσους θα ήθελαν να δουν μια ακόμα επιτυχία της horror κουλτούρας στην Ελληνική κοινότητα.
2 Σχόλια
Olina,
σ’ευχαριστώ για το σχόλιό σου, και δεν υπάρχει κανένα θέμα με τις παρατηρήσεις, ειδικά όταν μας βοηθούν να βελτιωθούμε. 🙂
Θα επαναδιατυπώσω λοιπόν καθώς ενδέχεται να μην πέρασα το μήνυμα μου όπως ήθελα (όντας κι εγώ φαν του Silent Hill από συνέχειά του κι όχι από το αρχικό, το οποίο ανακάλυψα αργότερα): η αναφορά μου στην πτώση της απήχησης του Silent Hill αφορούσε καθαρά το adaptation του σε ταινία, καθώς (κατ’εμέ πάντα αλλά και κατά τη γνώμη πολλών “πιστών” του Silent Hill) έπεσε στην κλασσική κατάρα του video adaptation. Παρότι δεν ήταν άσχημη ταινία, και είναι λογικό να μη χωράει εύκολα το lore του παιχνιδιού σε 90΄, δεν απέδωσε όσο έπρεπε ή όσο το fanbase περίμενε να αποδώσει.
Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ ότι είχε declining fanbase, άλλωστε αν είχε δε θα έβγαιναν οι συνέχειες που βγήκαν 😉 και συμφωνώ μαζί σου στο ότι είναι “ιδιαίτερα” παιχνίδια (με την καλή έννοια), και απευθύνονται σε “καλό” κοινό, όπως και το Call of Cthulhu (το οποίο θα αναλύσω στο μελλον ^^).
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου κι ελπίζω να σου άρεσε το άρθρο!
“Το παιχνίδι απέκτησε και συνέχειες και ακολούθησε και video adaptation… αν και όχι απαραίτητα με την ίδια επιτυχία ή απήχηση”.Θα μου επιτρέψεις μια “παρατήρηση”..Απο το Silent Hill 2 και μετά η σειρά άρχισε να κερδίζει όλο και περισσότερους “φανατικούς” υποστηρικτές και λάτρεις και θεωρείτε μέχρι και σήμερα ΚΟΡΥΦΑΙΑ..Όποιος έχει ασχοληθεί με τον ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ Κόσμο του Silent Hill,καταλαβαίνει τι ακριβώς εννοώ..Τα παιχνίδια είναι τελείως “άρρωστα”(με την καλή έννοια-αν υπάρχει κάτι τέτοιο)και δεν απευθύνονται σε όλους..Είναι κάτι παραπάνω από αγνός Ψυχολογικός Τρόμος…