…Μέσα από τις κορυφές των κατεστραμμένων κτηρίων, με τις λεπτομέρειές του να χάνονται στην απόσταση, ξεπρόβαλε ένα οργανικό βουνό που υψωνόταν μοιραίο και επιβλητικό, ρίχνοντας βαριές σκιές. Προχωρούσε αργά, μακάρια, θαρρείς στην τύχη, ίσως ψάχνοντας κι αυτό για κάποιον σκοπό στην πορεία του. Ένα κύμα ενθουσιασμού κατέκλυσε την Οριακή. Φώναξε «Εκεί! Εκεί θα πάμε!» με όλη της τη δύναμη και άρχισε να τρέχει προς την κατεύθυνσή του. Οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε, μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνουμε.
«Ποιός έβαλε την καριόλα αρχηγό μας;» Μουρμούρισε ο Νάρκισσος εκνευρισμένος, μέσα απ’ τα δόντια. Ο Παρανοϊκός συνέχιζε κι αυτός τη δική του γκρίνια, ακολουθώντας ωστόσο στη σειρά, με την Ανασφαλή γαντζωμένη στο πλευρό του. Ο Ψυχαναγκαστικός έσερνε τις βαλίτσες του μουσκεμένος στον ιδρώτα, ο Παράξενος έκανε ένα ξόρκι προστασίας για να ασφαλίσει την πορεία μας και ο Ντροπαλός ακολουθούσε ουραγός, ακούγοντας αλλά μην έχοντας ποτέ το θάρρος να συμμετάσχει ενεργητικά σε οποιαδήποτε συζήτηση…
…Περπατήσαμε για πολλή ώρα. Ο χρόνος περνούσε και μαζί του φθείρονταν τα σώματα και οι αισθήσεις, έσβηναν οι αποστάσεις, χιλιόμετρα χάνονταν κάτω από τα πόδια μας. Το φως τρεμόπαιξε, έσβησε, μετουσιώθηκε σε άγνωστους αστερισμούς στροβιλιζόμενους στο στερέωμα και έφεξε ξανά, μουντό και κουρασμένο. Όμως, παρά την ατέλειωτη και φαινομενικά χωρίς προορισμό διαδρομή, παρά το κατεστραμμένο τοπίο που έμοιαζε να ξεδιπλώνεται ολόγυρά μας απαράλλαχτο, ίσως μονάχα με ελάχιστες παραλλαγές, πλησιάζαμε. Η σκιά του βουνού έπεφτε πλέον πάνω μας, κρύβοντας το φως…
…Σκαρφαλώσαμε πάνω σε μυϊκές μάζες που συσπώνταν τεμπέλικα, γαντζωμένες σε τένοντες, τυλιγμένες από περιτονίες και συσσωματώματα από κίτρινα σφαιρίδια λίπους. Κατά περιοχές, εκτάσεις από δέρμα απλωνόταν σαν πάπλωμα στολισμένο με αραιούς θυλάκους τριχών, εξανθήματα και πυώδεις φυσαλίδες, καλύπτοντας τις δομές που σάλευαν από κάτω. Χρησιμοποιήσαμε για σκαλιά και υποστηρίγματα οστέινες προεξοχές, μακριά, πλατιά και κοντά οστά, ενώ σχοινιά από φλέβες και παλλόμενες αρτηρίες συστρέφονταν μεταξύ τους και διακλαδίζονταν σε άπειρα διαρκώς μικρότερα αγγεία που χάνονταν στη σάρκινη μάζα. Συμπέρανα, καθώς πλησίαζα την κορυφή, ότι στα σπλάχνα αυτού του τιτάνιου όγκου κρύβονταν μια εξίσου τερατώδης καρδιά, οι παλμικές κινήσεις της οποίας μεταδίδονταν σε όλη την έκτασή του, χάριζαν αφύσικη, φρικαλέα ζωή και – ίσως – καθόριζαν την πορεία του στο χώρο. Από όπου πέρναγε, άφηνε στο πίσω μέρος του μια ουρά από οργανικά απόβλητα του μεταβολισμού του, που ανέδιδαν απερίγραπτη αποφορά, της οποίας η ένταση ευτυχώς αραίωνε καθώς απομακρυνόμασταν, ανηφορίζοντας στις πλαγιές του παράλογου κτήνους…
Η συνέχεια στο Μεσονυκτικό, μια συλλογή δέκα πέντε διηγημάτων σκοτεινής φαντασίας και τρόμου, από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
